تأثیر جلسات آموزش مهارت های زندگی بر وضعیت رضایت زناشویی پرسنل پرستاری زن شاغل در بیمارستان هاجر (س) شهرکرد: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف: رضایت زناشویی از جمله عوامل مرتبط با سلامت روان و استرس شغلی پرستاران است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر جلسات آموزش مهارت های زندگی بر وضعیت رضایت زناشویی پرسنل پرستاری زن شاغل در بیمارستان هاجر(س) شهرکرد انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی که از نوع پیش آزمون– پس آزمون بود، 43 نفر از پرسنل پرستاری زن شاغل در بیمارستان هاجر(س) شهرکرد در سال 1390 به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه مشخصات فردی و فرم کوتاه پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ بودند. به منظور ارزیابی اثر آموزش مهارت های زندگی در افزایش رضایت زناشویی، در ابتدا و یک ماه پس از آموزش، پرسشنامه رضایت زناشویی توسط پرستاران تکمیل شد و میزان رضایت در دو مرحله آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمرات رضایت زناشویی قبل از مداخله، 6/23±09/135 و پس از مداخله 75/22±93/179 بود که این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (001/0≥p)؛ لذا مداخله موجب ارتقا وضعیت رضایت زناشویی پرستاران شد. در بین عوامل دموگرافیک تنها سن با رضایت زناشویی ارتباط معناداری نشان داد (018/0=p و 498/0=r). نتیجه گیری: آموزش مهارت های زندگی تأثیر مثبتی در افزایش رضایت زناشویی پرستاران زن داشت؛ لذا پیشنهاد می گردد که آموزش مهارت های زندگی برای پرستاران متأهل به طور دوره ای انجام شود.